10 روش آموزش زبان انگليسي به بزرگسالان (كارآمد و ساده)

در حال حاضر انگليسي پرمخاطب ترين زبان خارجي در جهان است. پانصد سال پيش، لاتين اين عنوان را به عنوان زبان تجارت، بازرگاني و آموزش در غرب داشت. اما در قرن شانزدهم، فرانسه، ايتاليايي و انگليسي به دليل تغييرات سياسي در اروپا مورد توجه و اهميت قرار گرفتند و جايگزين لاتين شدند. به اين ترتيب اين زبان ها به تدريج به عنوان زبان هاي گفتاري و نوشتاري رايج مورد استفاده قرار گرفتند.
پس از اين دوره، لاتين به يك زبان مرده تبديل شد كه به عنوان يك زبان قديمي و كلاسيك در كتاب ها استفاده مي شد. در قرن 16-18، كودكان براي يادگيري قواعد دستور زبان لاتين وارد يك "مدرسه دستور زبان" شدند. با پيدايش زبان هاي مدرن و جديد در قرن هجدهم اين زبان ها در مدارس به روش لاتين تدريس مي شد و در اين روش گرامر زبان حفظ مي شود، تمرين هاي نوشتاري انجام مي شود و قسمت هايي از از زبان دوم به زبان اول و بالعكس ترجمه مي شود.
در قرن نوزدهم اين روش آموزشي به عنوان روش آموزش زبان استاندارد در نظر گرفته شد و كتاب هاي درسي بر اساس آن به چند بخش تقسيم شدند. هر فصل شامل گرامر خاص يك زبان خاص به همراه تمرينات نوشتاري زيادي براي تسلط بر آن دستور زبان است.
به گفته فريمن، نحوه آموزش معلمان و مربيان براي آموزش زبان، پايه اي را ايجاد مي كند كه باعث مي شود بسته به موقعيت خود از روش ها و اصول عملي مختلف آموزش زبان استفاده كنند. به اين ترتيب مي توانند در هر شرايطي به بهترين راه فكر كنند و انتخاب كنند. او دقيقا مي داند كه چرا روش هاي خاصي را انتخاب مي كند و چرا روش هاي ديگر را رد مي كند. در ادامه، راه‌هاي آموزش زبان انگليسي به بزرگسالان را بررسي مي‌كنيم.
انواع روش هاي آموزش زبان انگليسي
1- روش ترجمه گرامر
روش ترجمه گرامر رايج ترين روش آموزش زبان است و بين سال هاي 1840 تا 1940 به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت. در ابتدا از اين روش براي آموزش و يادگيري لاتين استفاده مي شد كه در آن سال ها زبان رايجي نبود و زباني قديمي و رايج به شمار مي رفت. .
در اين روش دانش آموزان با يادگيري قواعد دستوري و دستوري اين زبان و همچنين يادگيري واژگان زبان مقصد، ادبيات لاتين را ياد مي گرفتند. اساس روش ترجمه گرامري، ترجمه زبان مادري يا زبان اول به زبان مقصد يا به زبان دوم و بالعكس است و به اين ترتيب معلم -language ساختارها و گرامر زبان مقصد را آموزش مي دهد. و دانش آموزان بايد از كلمات و واژگاني كه به خاطر سپرده و ساختارهايي كه ياد گرفته اند براي ترجمه زبان مبدأ به مقصد زبان و تشكيل جملات استفاده كنند.
روش ترجمه دستور زبان در قرن نوزدهم به شدت مورد انتقاد قرار گرفت زيرا اعتقاد بر اين بود كه اين روش نمي تواند نيازهاي يادگيري زبان را در آن زمان برآورده كند. در حال حاضر روش ترجمه گرامري روشي قديمي و منسوخ به حساب مي آيد.
2- روش مستقيم
روش مستقيم نتيجه واكنش منفي به روش ترجمه گرامري بود و بر اين اساس شكل گرفت كه دانش آموزان بايد مستقيماً به زبان انگليسي فكر كنند. برخلاف روش قبلي، اين روش به ساختار و دستور زبان توجهي ندارد و بر ارائه معناي كلمات از طريق گفتار، عمل يا نشان دادن چيزهاي واقعي تمركز دارد. در روش مستقيم زبان آموز اجازه استفاده از زبان مادري را ندارد و بايد مستقيماً به زبان مقصد فكر كند و در مورد استفاده از زبان مقصد بحث كند. Purwarno (Purwarno) هدف از اتخاذ اين روش را براي ايجاد پيوند بين فكر، عمل و گفتار در زبان مقصد آغاز كرد.
روش مستقيم به دلايل زير مورد انتقاد قرار گرفته است:
استفاده از اين روش تنها در آموزش خصوصي و انفرادي موفقيت آميز است، زيرا اين روش فقط در كلاس هايي با جمعيت كم قابل اجرا است و همه دانش آموزان مي توانند توجه كامل و كافي را از معلم دريافت كنند.در روش مستقيم معلم دانش آموز را از زبان مادري بسيار دور نگه مي دارد و به او اجازه نمي دهد كه به زبان اول صحبت كند.روش صحيح اين است كه دانش آموز به صورت شفاهي و شفاهي همزمان به زبان دوم و با تمركز بر تلفظ و زبان مادري و تلفظ صحبت كند. بنابراين، مدرسه مجبور به استخدام معلمان بومي است كه بسيار گران هستند.موفقيت روش مستقيم بيشتر به مهارت و شخصيت مربي بستگي دارد تا خود تكنيك.
3- رويكرد ساختاري
رويكرد سازنده‌گرايي عمدتاً از روش‌هاي مستقيم استفاده مي‌كند، با اين تفاوت كه مهارت‌هاي سوادآموزي را كاملاً ناديده مي‌گيرد. اين رويكرد بر اصول صحيح يادگيري زبان تمركز دارد و الگوها و ساختارهاي مناسب ترتيب كلمات را براي ايجاد واحدهاي معنادار به عنوان پايه اي براي يادگيري زبان در نظر مي گيرد.هر زباني ساختار و اسكلت خاص خود را دارد كه آن زبان را مي سازد. اين ساختار به معناي الگوي خاص و دنباله اي از كلمات است كه معناي دستوري صحيح را نشان مي دهد. اين معني مي تواند يك كلمه، عبارت يا جمله باشد. در رويكرد ساختاري، دانش آموز با مطالعه ساختارها (از ساختارهاي آسان تا ساختارهاي دشوار) زبان مقصد، صحبت كردن به زبان را مي آموزد.https://www.zoomit.ir/pr/400332-private-language-training-tehranzaban/اين روش مورد انتقاد قرار گرفت زيرا فقط براي نمرات پايين قابل استفاده است. علاوه بر اين، آموزش و يادگيري مستمر ساختارهاي زبان مقصد، فرآيند آموزش و يادگيري را خسته كننده و كسل كننده مي كند. از سوي ديگر سوادآموزي در اين راه تا حد زيادي مورد غفلت قرار مي گيرد و به هر حال تعداد كمي از مربيان و معلمان هستند كه بتوانند از اين روش به طور كاملا موثر و كارآمد استفاده كنند.
4- رويكرد شفاهي يا آموزش موقعيتي زبان (روش شفاهي/آموزش زبان موقعيتي)
گفتار راهي است كه زبان آموزان از آنچه در اطراف خود مي شنوند براي يادگيري زبان استفاده مي كنند. دانش آموزان ياد خواهند گرفت كه چه چيزي بگويند و چگونه به زبان مقصد ارتباط برقرار كنند. هدف از روش آموزش موقعيتي زبان اين است كه مهارت هايي را در فرد ايجاد كند تا بتواند آزادانه و بدون كمك با استفاده از زبان مقصد ارتباط برقرار كند. اين به بهبود مهارت هاي خواندن و نوشتن كمك مي كند.از دهه 1930 تا 1960، زبان شناسان بريتانيايي هارولد پالمر و A.S. رويكرد كلامي توسط هورنسبي و همكاران مورد استفاده قرار گرفت و تفاوت اصلي با روش مستقيم، روش هاي مورد استفاده در اين روش انتخاب است. اولويت بندي و تحويل محتوا اين توالي محتوا زبان آموز را قادر مي سازد تا با يادگيري واژگان خوب و الگوهاي گرامري مناسب به زبان بهتر تسلط يابد.در اين روش تمامي نكات زباني به صورت موقعيت آموزش داده مي شود. به همين دليل است كه به اين روش آموزش زبان موقعيتي نيز گفته مي شود. اگرچه بسياري از معلمان زبان انگليسي با چنين روشي آشنايي ندارند، اما تجربه نشان مي دهد كه اين روش سابقه طولاني در فرآيند يادگيري زبان دارد. برخي از جنبه هاي اين روش مانند تمرين شفاهي، دستور زبان و الگوهاي ساخت جمله همچنان در تدريس معلمان زبان رعايت مي شود.
5- روش شنيداري زباني
روش شنيداري – گفتاري به «روش نظامي» نيز معروف است. دليل اين حادثه در زمان جنگ جهاني دوم زماني رخ داد كه ارتش تصميم گرفت بر زبان دشمنان خود مسلط شود. به همين دليل روش جديدي به نام روش شنيداري – گفتاري ايجاد شده است كه در آن زبان هاي ديگر ياد مي گيرند.
اين روش بر اساس نظريه زبان و روانشناسي رفتاري در دهه هاي 1950 و 1960 بسيار مورد استفاده قرار گرفت. تاكيد و تمركز اين رويكرد بر درك معناي كلمات نيست، بلكه بر درك ساختارها و الگوهاي مورد استفاده در مكالمات روزمره در زبان مقصد است.
روشي براي آموزش زبان انگليسي به نوجوانان
يادگيري مهارت هاي گفتاري با تلفظ صحيح، گرامر و توانايي پاسخگويي سريع و مناسب هدف اصلي شنيداري-گفتاري است. همزمان، مهارت خواندن و نوشتن نيز آموزش داده مي شود، اما اين مهارت ها به توانايي گفتاري دانش آموز بستگي دارد.
6: روش واكنش كل بدن
در روش پاسخ فيزيكي كامل (TPR) معلم به دانش آموزان دستوراتي مي دهد و آنها از طريق واكنش ها و حركات بدني خود اين دستورالعمل ها را دنبال مي كنند. جيمز جي آشر، استاد روانشناسي در دانشگاه ايالتي سن خوزه، اين روش را در اواخر دهه 1960 براي كمك به يادگيري زبان دوم توسعه داد.
به گفته آشر، روش TPR بر اساس اين فرضيه است كه مغز انسان داراي ساختار بيولوژيكي براي يادگيري تمام زبان هاي طبيعي جهان از جمله زبان اشاره است. اگر به روند يادگيري زبان در نوزادان نگاه كنيم اين نكته را درك خواهيم كرد. ارتباط بين والدين و فرزندان دو جنبه كلامي و فيزيكي دارد.
اگر كودك هنوز نتواند صحبت كند، زبان از طريق ارتباط كودك با دنياي اطرافش نهادينه و دروني مي شود. اين مرحله زمان رمزگشايي كودك است. پس از اين فرآيند، كودك قادر به صحبت كردن و بازتوليد زبان است. در روش TPR معلم دقيقا اين فرآيند را ايجاد و تكرار مي كند. زبان آموزان در كلاس درس به تكاليف معلم كه نياز به حركت فيزيكي دارند پاسخ مي دهند و در نتيجه كلمات جديد را ياد مي گيرند. روش TPR براي مبتديان بسيار مفيد است. علاوه بر اين، از اين روش براي آموزش دانش‌آموزان مبتلا به نارساخواني يا اختلالات يادگيري نيز استفاده مي‌شود.
7- روش تدريس Silent Way
روش بي صدا يا بي صدا يكي ديگر از روش هاي آموزش زبان است كه توسط Caleb Gattegno معرفي شده است و بر اين اصل استوار است كه معلم بايد تا حد امكان در كلاس درس ساكت باشد و دانش آموزان را به صحبت و استفاده از زبان مقصد تشويق كند. مهمترين جنبه اين روش ابزارهاي به كار رفته در آن است. در اين روش از نوارها و نمودارهاي رنگي براي آموزش زبان استفاده مي شود و دانش آموز به جاي حفظ يا به خاطر سپردن چيزي، بر يادگيري از طريق كشف تمركز مي كند. اين يادگيري را مي توان با ارائه يك مسئله به دانش آموزان و درخواست حل آن از آنها انجام داد.
8- روش آموزش زبان ارتباط
آموزش زبان ارتباطي در اواخر دهه 1960 با تغيير و دگرگوني سنت ها و روش هاي آموزش زبان انگليسي شكل گرفت. قبل از اين روش در آموزش زبان انگليسي از دستور زبان موقعيتي استفاده مي شد.آموزش زبان ارتباطي در واقع نقطه مقابل روش شنيداري-گفتاري است كه بر گوش دادن و حفظ كردن تمركز دارد. در عوض، بر بهبود مهارت‌هاي ارتباطي دانش‌آموزان در موقعيت‌هاي زندگي واقعي تمركز مي‌كند و به جاي دقت زبان مورد استفاده، بر معنا تمركز مي‌كند.
9- راه طبيعي
در سال 1977، تريسي ترل آنچه را كه رويكرد طبيعت گرايانه به يادگيري زبان ناميد، معرفي كرد. اين امر تحت تأثير نظريه استفان كراشن در مورد اكتساب زبان بود. اين روش بر ارتباطات به عنوان كاركرد اصلي زبان تمركز دارد كه در آن زبان به عنوان وسيله اي براي انتقال پيام و اطلاعات در نظر گرفته مي شود. رويكرد طبيعي بر مشاهده و يادگيري يك زبان جديد از طريق قرار گرفتن در يك محيط غيررسمي كه در آن زبان مقصد واقعا صحبت مي شود، تمركز دارد.
10- روش هاي آموزش زبان مبتني بر كار
رويكرد تكليف‌محور بر اين فرض استوار است كه تكاليف بخش اصلي فرآيند يادگيري زبان هستند و بر اساس رويكرد حل مسئله، بايد به دانش‌آموزان تكاليفي داده شود تا با حل آن‌ها زبان مقصد را كسب كنند. اين وظايف مربوط به ساختارهاي زباني است كه دانش آموز بايد ياد بگيرد. زبان آموزان در حين حل تكاليف با يكديگر ارتباط و ارتباط برقرار مي كنند و از اين طريق مي توانند زبان جديدي ياد بگيرند.
بهترين راه براي يادگيري زبان از ابتدا در خانه